چشم پزشکی: طیف گسترده­ای از اختلالات می­تواند چشم­ها را تحت تأثیر قرارداده و بینایی را مختل کند.

ساختار چشم: چشم دارای ساختار پیچیده و بسیار ظریفی است، هر چشم کره­ای با قطر حدود۱ اینچ است که توسط سه لایه بافت پوشانده شده است. لایه بیرونی سفید و سخت که به آن (اسکلرا) صلبیه گفته می­شود و باعث حفظ شکل و اندازه کره چشم می­گردد. یک غشای مخاطی شفاف در جلوی چشم، بافت صلبیه را مورد پوشش قرار می­دهد که ملتحمه نام دارد که حتی داخل پلک­ها را نیز پوشش می­دهد. در جلوی صلبیه یک پوشش محافظ شفاف گنبدی شکل وجود دارد که قرنیه نامیده می­شود.

لایه میانی که در زیر صلبیه قرار می­گیرد، کوروئید (مشیمیه) نامیده می­شود. مشیمیه حاوی رگ­های خونی است که بافت­های چشم را با اکسیژن و مواد مغذی تغذیه می­کند. در قسمت جلویی چشم، مشیمیه حلقه­ای دایره­ای و عضلانی را شکل می­دهد که جسم مژگانی نامیده ­می­شود، چسبیده به جسم مژگانی، بخش رنگی چشم قرار دارد که پرده­ای دایره­ای شکل و حاوی فیبرهای عضلانی است که عنبیه نام دارد. در مرکز عنبیه، روزنه­ای به نام مردمک وجود دارد که از طریق آن نور وارد چشم می­شود. انبساط و انقباض مردمک چشم که توسط رشته­ عضلانی عنبیه کنترل می­شود باعث تنظیم میزان نور ورودی به چشم ما می­گردد.

مستقیماً در پشت عنبیه و مردمک چشم، ساختاری الاستیک و شفاف وجود دارد که لنز(عدسی) نامیده می­شود که به جسم مژگانی متصل است. انقباض عضلات جسم مژگانی، شکل عدسی را تغییر داده و باعث فوکوس چشم می­گردد. فضای بین قرنیه و عدسی با مایع شفافی به نام زلالیه پر می­شود. فضای پشت لنز (عدسی) با ماده­ای به نام زجاجیه پر می­شود که جرم داخل کره چشم را تشکیل می­دهد.

هنگامی که به جسمی نگاه می­کنید، اشعه­های ساطع شده از جسم، از قرنیه، مردمک و عدسی چشم شما عبور می­کنند و تصویری وارونه از جسم را به لایه شبکیه چشم می­دهند، شبکیه تصویر را به تکانه­های عصبی تبدیل کرده و این تکانه‌ها را از طریق عصب بینایی به مغز منتقل می­کند، مغز، اطلاعات دریافتی از شبکیه را تفسیر کرده و شما جسم را به صورت صحیح و روبه بالا می­بینید.

داخلی­ترین لایه بافتی چشم، شبکیه نام دارد که قسمت پشتی داخل چشم را می­پوشاند و شامل لایه­ای از سلول­های عصبی حساس به نور به نام سلول­های میله­ای و مخروطی است. سلول­های میله­ای به شدت به نور حساسند و شما را قادر می­سازند در نور کم توانایی دیدن داشته باشید و سلول­های مخروطی رنگ و جزئیات را تشخیص می­دهند. در هر چشم انسان ۱۲۵ میلیون سلول میله­ای و ۷ میلیون سلول مخروطی وجود دارد. هنگامی که به جسمی می­نگرید، پرتو­های نور از جسم از قرنیه، مردمک و عدسی چشم عبور کرده و تصویری وارونه از جسم روی شبکیه تشکیل می­دهند. سلول­های میله­ای و مخروطی درک خود از رنگ، شکل و شدت نور دریافتی را به تکانه‌های عصبی تبدیل کرده و از طریق عصب شبکیه به عصب بینایی منتقل و از آنجا به مغز متصل می­شود. مراکز بینایی در مغز، تکانه­های عصبی را به طور مجزا از هر چشم دریافت و آن را به تصویری یکسان، ایستاده و صحیح و سه بعدی نظیر آنچه می­بینید، تبدیل می­کنند.